Mijn laatste Troubadour. Ik ben slecht in afscheid nemen want ik doe dat eigenlijk nooit. Ik verdwijn gewoon. Dus hierbij een mooi gedicht dat ik op het internet heb gevonden.....
Afscheid
Uit het oog
maar nooit uit het hart
hoe mooier het moment
hoe pijnlijker de herinnering
De dood is als de horizon
en de horizon is slechts het einde van ons gezichtsveld
och zo jammer
jij bent er niet meer
dat is nu voorbij
al die mooie tijden
De Stilte rondom mij doet pijn
de koude eenzaamheid, nu je weg bent
en het gevoel dat ik nooit meer gelukkig kan zijn
Afscheid is iemand verliezen
afscheid is iemand die je verlaat
Maar je hebt er zalf niet voor kunnen kiezen
gun hem nog een laatste groet voor je hem verlaat
De maan verlicht mijn donkere gedachten
in de sterren verscheind jouw naam
ik sluit mijn ogen om jou te vergeten
maar je gezicht is in mijn geheugen gebrand
Een traan die de brandende pijn blust
en het gevoel een beetje verzacht
met de gedachten dat mijn leven niks waard is zonder jou, val ik in slaap
nooit wil ik weer wakker worden
Het gevoel dat je weg bent doet pijn
en weten dat je nooit terug is erger
de pijn die ik heb omdat ik je mis
zal nooit meer verdwijnen
de spijt, dat ik jou heb laten gaan
Mijn hart verscheurd van verdriet
zal nooit meer te maken zijn
de herinneringen aan jou zijn hard
toch weet ik
dat ik jou moet vergeten
en niet mag hopen
jou ooit nog te zien
|
