Inhoud

25 juli 2010,
Alweer editie 134... op naar editie 150!!!!
Een krant voor en door spelers!

- Bladzijde 1
Op de voorpagina vind je Het Onderschrift en de verjaardagskalender

- Bladzijde 2
Op de tweede pagina vind je alles over de Competitie.

- Bladzijde 3
Op de derde pagina vind je een verhaal en de Kookhoek

- Bladzijde 4
Op de vierde pagina vind je de producten rubriek van Niecke.

- Bladzijde 5
Op de vijfde pagina vindt je de beursbabels van Ome Kilo.

- Bladzijde 6
Op de zesde pagina vind je: het interview

- Bladzijde 7
Op de zevende pagina vind je: De middeleeuwse rubriek

BELEVENISSEN IN KAPI REGNUM

H.7 KNEDEN, WIEDEN EN PLUKKEN

Een half uur later waren we allemaal opgefrist, de broden waren met een lange plank uit de oven gehaald en oma, Trude en ik zaten te genieten van supervers brood met een likje vet en een kop – inmiddels afgekoelde – kruidendrank. De kinderen waren naar de mannen gestuurd met brood en koel water. Marriken had goed meegewerkt, en dat had ik haar ook gezegd. Ze reageerde niet, maar toen ze weggingen, pakte ze de hand van Millie en Otto en zei: “Zullen we huppelen?” De mand zwaaide aan haar arm. Af en toe was ze nog een kind, mijn binnenvettertje.

“Vanmiddag duik ik de moestuin in,” zei Trude, “hoe eerder, hoe beter, want sommige dingen hadden allang de grond in gemoeten.” “Kan ik helpen?” vroeg ik, want ik wilde graag meer weten over de groenten en kruiden van Trude. “Graag, er moet gewied, gesnoeid en gezaaid worden, dus werk genoeg!” Dat was nog zacht uitgedrukt vond ik na een paar uur, met een zere rug, zere knieën en onbeschrijflijk smerige handen. Trude hoorde me kreunend overeind komen en grinnikte. “Het went hoor, maar je kunt nu beter wat anders gaan doen, anders kun je morgen niet meer lopen! En ga niet stil zitten, anders word je zo stijf als een plank.”

Ik besloot eerst een rondje om de boerderij te lopen, ik wilde graag de boomgaard bekijken. De beek zorgde voor schone handen. Even later huppelde ik bijna net als mijn dochter, want ik had goed nieuws! “Trude, er zit een bijennest in de boomgaard,” riep ik enthousiast. Ze was blij, want het betekende dat niet alle bijenvolken weggevlogen waren van hun vernielde korven. “Volgende maand gaan ze zwermen, dan kunnen we ze splitsen in de korven. En met de bijen die de kinderen langs de weg hebben gezien, hebben we dan alweer een stuk of vijf volken.” Ik meldde het ook even bij oma, die het konijn aan het sudderen was. Het vel hing te drogen aan de trap. “Zou jij zo flink wat brandnetelbladeren willen plukken, Yolande?” “Uhm … hoe moet dat precies?” “Heb je het nog nooit gedaan? Wacht, ik geef je een tas, die mag vol, en twee stukken leer om ze mee te plukken. Je moet alleen de jonge bladeren hebben, van de top af tot ongeveer halverwege de stengel. En schud eerst even goed aan de plant, anders hebben we beestjes in het eten.”

Gewapend met de hulpstukken begon ik eerst rond de boerderij te zoeken, en toen langs de beek. Natuurlijk kwam ik er niet geheel ongeschonden af, zo handig was ik nu eenmaal niet, maar toch genoot ik van de wandeling langs het water in de voorjaarszon. De tas hing op mijn buik, en werd gestadig voller. Na een uurtje was ik klaar en ging even zitten langs de kant. Hoe anders was het leven hier. In de stad kwam je veel minder buiten, en het stonk er. De meeste uren bracht je toch binnenshuis en in de werkplaats door. Hier was het ook hard werken, maar toch anders. Ik ademde diep in en voelde de warmte op mijn gezicht. Heerlijk gewoon.

Terug op de boerderij zag ik dat Anton al thuis was. Hij lag languit in het gras op het erf. Ik ging kreunend ter aarde en legde mijn hoofd op zijn schouder. “Ik ben kapot,” zei hij. Ik hoorde aan zijn stem dat het hem niet lekker zat. “Ongewoon werk, nog niet helemaal beter,” zei ik troostend. “Ja, dat weet ik ook wel,” zei hij knorrig. Ik liet hem mijn smerige nagels zien. Hij liet mij zijn smerige nagels zien. “Mijnes zijn erger,” zeurde ik overdreven. Hij grinnikte. “Alles went.” “Hangen ook.” “Zijn de kinderen daar nog?” “Ja, ze repareren de strikken, en Eric zet ze uit. Tiel is ook bijna klaar voor vandaag.” “Oh, ik moet de brandnetels nog afleveren bij oma.” Opstaan ging wat stroef, en mijn man lachte me uit. Ik schopte hem (zachtjes) en liep met mijn neus in de lucht naar binnen. “Moet ik helpen, oma?” “Alleen even de brandnetels uitspoelen in de beek, je kunt ze gewoon in de zak laten. De rest is klaar, dan kan ik ze erin doen als iedereen thuis is.”

Aan tafel vertelde iedereen over zijn dag, terwijl de stoofpot met graagte opgelepeld werd met het brood. Ik keek naar mijn gezin, hun verbrande neuzen, hun glanzende ogen en bedacht dat het tot nu toe goed met ons ging in dit nieuwe land, bij onze nieuwe vrienden.

Wordt vervolgd

FarmhandJo

Pasta Echte pasta liefhebbers weten het al lang: je kunt iedere dag van het jaar pasta eten zonder 2 dagen het zelfde op je bord te leggen. Pasta is er letterlijk in honderden vormen. Er zijn de lange pasta (pasta lunga) zoals de vermicelli en spaghetti, lange platte zoals trenette, fettuccine, tagliatelle en papperdelle. Dan heb je de korte pasta (pasta corta), bijvoorbeeld penne (buisjes), fusilli (spiraaltjes) en farfalle (vlindertjes) en gevulde soorten zoals ravioli en tortellini. Er bestaat pasta die gekleurd is met spinazie, tomaat, saffraan, bietjes en inktvis en pasta die op smaak is gebracht met knoflook, chilipeper, truffel of zelfs chocola. Over pasta koken wordt wel eens ingewikkelder gedaan dan nodig is. Iedereen blijft er maar op hameren dat pasta al dente moet zijn: letterlijk “aan de tand”, van binnen nog stevig. Op zich is dat terecht, het laatste wat je wilt is eindigen met overgare slierten-in-saus. Maar het op één na laatste dat je wilt is pasta die van binnen nog hard en taai is en naar rauwe bloem smaakt. Vroeger kookte we pasta vaak te lang, maar tegenwoordig willen we nog wel eens doorslaan naar de andere kant. De gouden regels: - Kies altijd voor topkwaliteit Italiaanse gedroogde pasta of maak zelf verse pasta. - Bereid pasta in een grote pan met veel kokend water. - Voeg een royale snuf zout toe aan et kookwater. - Blijf erbij als de pasta kookt en proef of de pasta beetgaar is. - Giet de pasta meteen af (niet afspoelen!) Maar laat niet helemaal uitlekken. - Elke pasta soort heeft zijn perfecte begeleider. Kort, holle pasta vraagt ome grove saus. Hoe fijner en dunner de pasta, des te lichter de saus. - Zorg dat de saus de pasta niet overheerst - Een Italiaans gezegde luidt: “pasta wacht niet op mensen, mensen wachten op pasta”. Begin dus met eten zodra je bord voor je staat. Tomatensaus ( Sugo di Pomodoro) - 400gr tomaten (vers of gepelde Italiaanse tomaten uit blik) - 2 eetlepels olijfolie - 1 wortel, zeer fijn gehakt - 1 ui, gesnipperd - 1 stengel bleekselderij, zeer fijn gehakt - 2 teentjes knoflook, geplet - 1 rode chilipeper, zaadlijsten verwijderd en fijn gesneden - 2 eetlepels fijngesneden verse kruiden. (basilicum, peterselie, oregano,thijm) - Zout en peper Ontvel eerst de tomaten als je verse gebruikt. Maak een kruisje zowel boven- als onderop de tomaat. Leg ze nu 30 seconden in een pan kokend water en spoel ze daarna direct koud onder de kraan. Nu kun je het schilletje er zo aftrekken. Hak ze grof. Als je tomaten uit blik gebruikt hak je zo ook grof maar laat ze wel even uitlekken. Verhit de olijfolie in een pan. Fruit hier de wortel, bleekselderij en ui in tot deze glazig is en voeg vervolgens de knoflook en chilipeper toe. Roer de tomaten en de kruiden door het groenten mengsel. Voeg zout en peper naar smaak toe en laat alles onder af en toe roeren sudderen tot het mengsel een dikke saus geworden is. Voor een gladde sugo kan de saus door een zeef gewreven worden. Nu heb je een overheerlijke basis saus. Je kunt hieraan echt van alles toevoegen. Olijven, spek, paddenstoelen, aubergines, spinazie, kappertjes, tonijn, mascarpone enz enz enz!! Gebruik gewoon je creatieve geest en maak er wat lekkers van!! Eet Smakelijk! Vriendelijke groet, Een vriendelijke groet van uw Meesterchef Greysheppard uit MEROVINGIAN MANOR.
	<<< vorige Weekblad Archief volgende >>>