Inhoud
17 04 2011,
- Bladzijde 1
Op de voorpagina vind je Het welkomswoord en de verjaardagskalender.
- Bladzijde 2
Op de tweede pagina vind je Willie's pagina.
- Bladzijde 3
Op de derde pagina vind je alles over de competitie
- Bladzijde 4
Op de vierde pagina vind je Diana's intervieuw met...
- Bladzijde 5
Op de vijfde pagina vind je de beursbabbels van ome Kilo.
- Bladzijde 6
Op de zesde pagina vind je het raadsel van de week..
- Bladzijde 7
Op de zevende pagina pagina vind je het dankwoord.
| |
|
|
Willie's pagina
Voetbal
Alleen maar met de voeten…...
We zijn hier bijna in het dorp Lijnden. Lijnden ligt bijna aan de Rijn. Maar ook bijna aan de Waal. Over dit dorp wordt in het hele koninkrijk verteld, dat daar bijna elke week een nieuw soort spel wordt gespeeld. Dat spel lijkt helemaal niet op de ridderspelen, zoals die al sinds mensenheugenis door ons allen worden gehouden. De mannen rijden niet op rossen en hoeven geen harnas aan. Het lijkt me verstandig om eens een kijkje te nemen.
In de buurt van de beestenhandelaar is de dorpsweide. Daar komen heel veel mensen bij elkaar. Ze staan allemaal aan de zijkant van de weide en schijnen te wachten. Ik vraag een van de burgers, wat er gaat gebeuren. Hij vertelde, dat het spel gelijk gaat beginnen. De strijd gaat tussen twee dorpen en elk dorp stelt een ploeg van bijna een dozijn mannen.
Het klinkt zeer spannend. Opeens komt de dorpsomroeper de wei op en begint te verkonden dat men bij de smid goede hoefijzer kan verkrijgen en het lekkerste brood bij de lijndense bakker vandaan komt. Zo gaat het nog een hele tijd verder, totdat er een rij van jonge mannen de wei opkomt. Ze zijn allemaal gekleed in dezelfde tunieken. De ene ploeg in blauw en de andere in wit. Ook loopt er een man rond met een fluit. Zeker de dorpsmuzikant.
Als het spel begint, zie ik alle mannen achter een ronde kogel aanlopen. De kunst is schijnbaar, om deze kogel te bezitten. Want zodra de blauwen de kogel hebben, komen de witten en proberen hen de kogel af te nemen. Dat gaat wat ongemakkelijk, omdat de mannen geen armen gebruiken. Alleen de benen worden genomen om de kogel te veroveren. Zeldzaam is ook, dat er aan twee kanten van het veld een kleine kippenren opgesteld staat. En als de mannen in de buurt daarvan komen, proberen ze de kogel in de kippenren te krijgen. Goed, dat ze de kippen thuis hebben gelaten.
Iedere keer, als het lukt, de kogel in het kippenhok te krijgen, beginnen de dorpelingen te juichen en te schreeuwen en slaan elkaar van vreugde op de schouders. Aan de andere kant van de wei zijn ze niet zo vrolijk. Dat zijn zeker de burgers uit het andere dorp. De strijd duurt bijna de hele namiddag, enkel onderbroken door een korte pauze. Na afloop wordt er veel bier gedronken en sommigen drinken een heel nieuw drankje, wat ik nog nooit heb gezien. Ze noemen het Cola. Het lijkt wel een feest. Schijnbaar maakt het ook niet uit, wie er gewonnen heeft. Dit feest is dus bijna elke week. Hoe houd je zoiets vol. Hoeven die Lijndenaren niet te werken?
Zijd gegroet.
Dit verhaal is verzonnen door:
Wil14 van Lijnden.
|
|
|