|
|
<<< vorige
volgende >>>
Inhoud
25 januari 2009,
De krant zoekt schrijvers!!
Een krant voor en door spelers!
- Bladzijde 1
Op de voorpagina vind je Het Onderschrift en de verjaardagskalender
- Bladzijde 2
Op de tweede pagina vind je alles over de Competitie
- Bladzijde 3
Op de derde pagina vind je alles over het Raadsel van de Week
- Bladzijde 4
Op de vierde pagina vind je de stallingen, Bigmama's kookhoek en het gezegdehoekje
- Bladzijde 5
Op de vijfde pagina vind je het interview en een productverslag uit boerendorp
- Bladzijde 6
Op de zesde pagina de nieuwe rubrieken van ome kilo en de gildes
- Bladzijde 7
Op de zevende pagina de nieuwe rubriek "Steijl's Filosofie"
|
|
Productnieuws uit Boerendorp
....
Met vriendelijke groeten
de Baron uit Boerendorp
Dus ook voor deze rubriek graag nieuwe schrijver(s)!!!!!
|
|
Deze week heeft onze razende reporter Lord DrinkAlot Natalie geïnterviewd...
“Sorry razende reporter! We zullen er rekening mee houden dat jij eisen stelt”
Op de burelen van de Kapi-Krant was het een drukte van komen en gaan. Artikelen werden besproken toen mijn I-Phone bliepte. Het was Natalie of het interview er nog aankwam.
“Hey schatje. Ja, ja je interview komt deze week in de krant, schat!” Ik lag stijf van de griep afgelopen week, dus ik had geen tijd om het te typen. Maar ik heb het bijna af.
Het was een mooie dag in januari, dus ik had weer eens geluk.
Snel huurde ik een uitgeschoven Hummer. “Natalie heeft een kind, die past niet een goedkope Lada, Kevin! En Plopsaland ligt over de grens, dus ik heb een chauffeur nodig. Is Gerard van de chat niet vrij?”
Natalie had één kleine wens. Het moest plaatsvinden in Plopsaland, anders kreeg ik geen interview. Dus er moest wel een uitgeschoven Hummer komen. Lieve wilde een dagje uit zodat Ghislain ook een vrije dag had.
Zo. Dus jij Natalie (Naatje op de chat, red), zei ik glimlachend. Natuurlijk werd Lieve, haar dochter in een stoeltje gebonden en genoot zichtbaar van het ruime uitzicht had dat ze vanuit de hummer had.
Natalie stapte voorin een gespte zich ook vast. Plopsaland was al voorgeprogrammeerd in de TomTom want eenieder weet dat ik geografisch gevoel heb van een verloren ziel in een doolhof.
We gaven elkaar de hand en zij zei giechelend: Dus jij bent Zeeman Rob! Nu nog een pijp en je lijkt op Popeye.
Tijdens de rit kon ik het niet laten om haar uit te horen. “Waarom in vredesnaam Plopsaland?”
“Omdat het ook leuk voor Lieve is.”
“Heb je nog broers of zussen?”
“Jij bent wel gelijk direct, hè. Ik een paps en een mams en 2 broers. Eén van 33 en een broer van 31. Zelf ben ik 24 en in juli wordt ik 25.”
“Dan ben je een vrij jonge moeder.”
“Ik heb Ghis (Ghislain, red.) leren kennen in 2004 en toen kregen we wat samen. Begin 2007 vroeg hij mij ten huwelijk – 3 dagen voor we wisten dat ik zwanger was – in september gingen we trouwen en op 15 oktober werd Lieve geboren.”
“Een extra huwelijkscadeau dus”, lachte ik.
“Zo kan je dat wel zeggen. Tevens het mooiste cadeau voor ons beiden.”
“Hoelang zit je al op Kapi?”
“6 weken ongeveer”
“Wat zijn de producten die je het liefst verbouwd?”
“Goud en parels als het maar bling bling heeft, maar geen zilver”
“We gaan toch wel naar Plopsaland? Toch? Je loopt me nu al uit te horen.”
“Tuurlijk. Maar ik praat graag tijdens het rijden. Voorlopig zijn we er nog niet en zwijgend naast elkaar zitten doen getrouwde mensen na 25 jaar huwelijk. Ik kan dat dus niet. Hoe heet je dorp eigenlijk?”
“Diamantstad, vandaar dat ik in de bling bling zit”, glimlachte ze.
Achterin zat lieve te kijken na de kleine auto's die voorbij kwamen razen. Ik hield me namelijk wel aan de maximumsnelheid en liet de anderen maar scheuren over het asfalt.
“Kan die man van je een beetje koken?”
“Ghis? Echt wél!! Gisteren hadden rösti met worteltjes. Had hij gemaakt. Heerlijk gewoon.”
“Ow, dus jullie zijn veganisten?”, vroeg ik nieuwsgierig.
“Tuurlijk niet. We eten ook vlees hoor.”
“Ben je gelovig?”
“Ik ben katholiek, maar ga niet naar de kerk.”
“Dus liever een rösti, dan een hosti”, grapte ik
“Dat rijmt niet, maf”, lachte ze hardop waardoor ook Lieve ben te kirren alsof ze haar moeder begreep.
Op de radio was Duffy te horen. Natalie draaide volumeknop omhoog.
“Dit is mijn favoriete nummers!”
Ik beaamde dat het ook één van mijn favorieten was van 2008, buiten Alain Clark met Father & Friend.
Natalie zong gezellig mee. Gelukkig heet ik niet Henk-Jan Smit want ik kon niet beoordelen of ze zuiver zong of niet.
Toen het liedje plaats maakte voor reclame over vloeibare boter vertelde Natalie dat ze tijdens haar zwangerschap op het nummer Grace Kelly danste van Mika.
Als volslagen no no op het gebied van namen, zong Natalie het liedje voor:
Do I attract you?
Do I repulse you with my queasy smile?
Am I too dirty?
Am I too flirty?
Do I like what you like?
I could be wholesome
I could be loathsome
I guess Im a little bit shy
Why dont you like me?
Why dont you like me without making me try?
I try to be like Grace Kelly
But all her looks were too sad
So I try a little Freddie
I've gone identity mad!
I could be brown
I could be blue
I could be violet like sky
I could be hurtful
I could be purple
I could be anything you like
Lieve scheen het ook te kennen want ze begon spontaan in haar stoeltje mee te dansen in de vrijheid die het stoeltje haar gaf.
“Schijnbaar heeft ze het onthouden”, lachte ik toen ik haar bezig zag in de achteruitkijkspiegel.
“Het is zo'n wondertje”, zei Natalie bijna ontroerd.
“Je kind heeft Lieve, is ze een lieverdje?”
“Nou. Ze kan wel een echte BamBam zijn hoor (de Flintstones, red). Zet haar in een ballenbak met kinderen en na een tijdje heeft ze de hele bak ingepikt.”
Ik begon keihard te lachen, keek in de achteruitkijkspiegel en keek recht in de 2 mooiste blauwe ogen die ik bij een kind van 14 maanden had gezien. “Zou je zo niet zeggen.”
We waren de grens gepasseerd en besloten even een pauze te nemen bij een parkeerplek met tankstation. Even de benen strekken, ik een peukje roken en Natalie even met Lieve spelen.
Een hummert drinkt benzine als een gulzige baby, dus die kon ook wel wat gebruiken.
“Wat wil je later als je groot bent eigenlijk worden, Natalie?”
“Vanaf twee maart ben ik leerling kraamverzorgster en in 2010 gediplomeerd.”
Ik was nu al trots op Natalie. Een nobel beroep. Mensen die voor of met mensen werken vind ik altijd een nobel beroep hebben. Vaak wordt dat niet zo gehonoreerd, maar zal wel zijn omdat bedrijven altijd op winst moeten draaien en het jaar daarop NOG meer winst moeten maken.
“Op tv heb ik vaak bevallingen gezien, maar ik krijg daar altijd pijn in mijn maag van omdat ik mee loop te puffen en te kreunen.”
“Kun je nagaan, ik heb er al eentje gebaard.”
“Volg de borden van Plopsaland”, zei de TomTom met de stem van Bassie de clown.
Natalie schoot in de lach.
“Heb ik speciaal voor jullie gedaan”
Het werd een dolle middag waarbij vooral Lieve zich vermaakte met als hoogtepunt de Bumbaspeeltuin. Even waren we zelf weer kleine kinderen.
Natuurlijk werden er frietekes gegeten en onwijs gesnoept, maar dat mocht ook wel voor een keertje.
Op de terugweg had ik eigenlijk nog meer vragen, maar Natalie ging achterin bij zitten bij Lieve. We hadden nog geen 50 kilometer gereden of de twee dames lagen heerlijk te slapen. Ik stak mijn lievelings CD van Willie Nelson in de speler en zette deze zachtjes aan.
Eenmaal bij haar thuis stond Ghislain al op ze te wachten.
“Ze hebben zich schijnbaar vermaakt”, lachte Ghislain.
“Yep. Ze hebben op de terugweg met een blos op de wangen liggen slapen!”
“Nog bedankt voor deze leuke dag, Popeye”, glimlachte Natalie die Lieve – die nog lekker sliep – in haar armen hield.
Ik zwaaide gedag en reed terug naar Amsterdam. Toen ik de stad zag opdoemen in het duister, kreeg ik een gelukzalig gevoel. Ik was weer thuis !!!!
|
|
|
|