Uw Troubadour is deze week helemaal in de ban van het witte goud. Ik kwam op het idee omdat voor het kookhoekje deze groente wordt gebruikt. En waarom dan niet een special over het witte goud?
Velen onder U – vooral de vrouwen – weten welke groente ik bedoel; de mannen hopen dat het geperste Breezer of Belgisch bier is natuurlijk. Neen, waarde heren, het is en blijft een groente waar menig twist over bestaat tussen Belgen en Hollanders. Vooral wie het witte goud ontdekte doen de wildste verhalen de ronde.
Versie 1:
De volkse overlevering wil dat witlof toevallig ontdekt werd omstreeks 1830 tijdens de afscheidingsoorlog met Nederland vlakbij Brussel toen de boer Jan Brammers in Schaarbeek de cichoreiwortels in zijn kelder onder een laagje zand verstopte. Na enkele weken stelde hij vast dat de bittere wortels waren uitgelopen en dat de blaadjes zoet en mals smaakten. Hij kwam op het idee de witte blaadjes te verkopen als rauwe wintergroente (wit loof). Deskundigen doen dit verhaal af als een mythe. Wie die 'deskundigen' zijn vertelt het verhaal ook niet.
Versie 2:
Vast staat dat de heer Brezier, cultuuroverste van de Plantentuin in Brussel, in 1850-1851 witte kropvorming op de wortelen ontwikkelde. Hij ondervond dat duisternis, warmte en vochtigheid onontbeerlijk waren voor witlof. De witte bladeren ontstaan omdat het licht de plant niet kan bereiken. Zonder daglicht produceert de plant geen chlorofyl, de groene kleurstof. Het 'wit loof' werd voor het eerst in 1867 op de Brusselse markt verkocht en in de Parijse Hallen in 1883. De kroppen werden mettertijd groter en vaster door verbetering van de teelttechniek en door veredeling.
===
Dus wie heeft er gelijk? Mail uw antwoord maar naar de redactie van de krant. U krijgt dan gratis applaus van de hele redactie
===
Mede door het succes van de groente gingen steeds meer landbouwers rond Brussel en Leuven over tot witlofteelt. In de eerste helft van vorige eeuw zorgde dat 'witte goud' zelfs voor een grote agrarische rijkdom. Tijdens de Eerste Wereldoorlog vluchtten Brabantse boeren naar Noord-Frankrijk. Zij hebben de teelt daar ingevoerd. De teelt is maar vrij recent in Nederland op grote schaal aanwezig, vooral na 1970, met de doorbraak van de witloftrek op stromend water. Op dit ogenblik is (Noord)Frankrijk veruit de grootste producent, gevolgd door België en Nederland. De teelt komt in andere landen weinig voor. De groente wordt naar vrijwel alle werelddelen uitgevoerd.
In België wordt jaarlijks gemiddeld 7 kilogram per persoon gegeten. Witlof is de op één na meest gegeten groente. In Nederland eet men gemiddeld 3,2 kilogram per jaar en komt witlof op de derde plaats. Ook in Frankrijk blijkt witlof een van de favorieten. Daar verorbert men per jaar gemiddeld 3,5 kilogram per persoon en komt de groente op de vierde plaats.
De Nederlanders noemen de groente witlof, de Vlamingen spreken van witloof. De Fransen spreken meest van endives of ook chicorées witloof om de groente te onderscheiden van andijvie, die in het Frans ook endive heet. Franstalige Belgen spreken van chicon, een term die in Frankrijk onbekend is, behalve in het uiterste noordoosten van het land. De Nederlanders spreken bij de teelt van witlof trekken, de Vlamingen zeggen naar Frans voorbeeld witloof forceren.
Het is dus maar te hopen dat er ooit een markt voor witlof/ witloof op Kapi-Regnum komt, want daar valt lekker mee te verdienen, als ik het mag geloven. Hopelijk leest de Uitvindersgilde mee en krijgen we er een nieuw product bij.
Met vriendelijke groet en tot volgende week,
Uw Troubadour
|
